Ik had weer wat aan sport gedaan en was trots op mezelf!
Ok, ik beken. Niks weloverwogen keuze. Ik heb voor de grap op de ‘gratis proefles’-knop op de website geklikt. Het leek me namelijk wel een goeie grap om als a-sportief persoon zonder sportieve ambitie eens mee te doen met de sport der sporten: functionele fitness. Beetje self-inflicted-pain en mezelf verplicht uit mijn comfortzone drukkend… Dat leek me wel een mooi shock-effect! Want ik had iets nodig waaruit eens en te meer duidelijk zou worden dat ik nu echt (maar dan ook écht) iets aan sport moest gaan doen.
Want man, ik vond het niet leuk, sporten. En werd er altijd zo moe van. En bezweet. En het was teveel moeite om naar de sportschool te gaan. En het was te duur. En te saai. En mijn bank zat zo lekker. En de maan stond niet goed.. Zo kon ik nog wel even doorgaan. Goed in redenen bedenken waarom ik niet hoefde te sporten was ik in ieder geval wél!
Maar goed, die proefles dus. Die kwam er. Op Goede Vrijdag. Op naar ‘STARK!’. Ik had geen reviews gelezen en kende niemand die er trainde. Al uit mijn comfortzone dus voordat ik er überhaupt was. Met lichtelijk bonkend hart stapte ik dan ook de gym binnen: Ik verwachte spierbundels, sixpacks en bijbehorende ego’s. Maar wat ik binnen kreeg was zoveel meer! Vriendelijkheid, leden die zich aan me voorstelden vergezeld van een ‘welkom’, er werd me gevraagd waarom ik kwam sporten en wat mijn sport-achtergrond was. Dit was compleet nieuw voor me! Ik kende dat niet uit de andere sport-escapades gedurende de jaren.
Oh en ik maakte ook meteen kennis met Kelly. Ze bleek een van de vele work-outs met een vrouwennaam. En die work-outs met een vrouwennaam.. dat waren de ergste zei ‘men’. Want (leerde ik later): “Just like a real good woman they leave you gasping for air on your back!” Kelly. Iets met veel rennen, veel boxjumps en veel wallballs. Maar na de eerste ren-meters had de coach mijn a-sportiviteit al goed door: “We hakken haar gewoon doormidden. Doe maar een halve Kelly” En zo ging het, de halve Kelly rondde ik met veel aanmoediging af en ik voelde me gewoon goed. Doodop, maar zó goed. Ik had weer wat aan sport gedaan en ik was trots op mezelf!
Na die eerste keer over de drempel anderhalf jaar geleden ben ik niet meer weggegaan. Dus wat als grap en vrij ondoordachte keuze begon, werd uiteindelijk een zeer weloverwogen beslissing om te blijven. En het is nu zó part of my life dat ik me niet kan voorstellen dat ik óóit zonder heb gedaan én gekund. Kelly doormidden hakken mag allang niet meer en ik hou nog steeds niet van ‘r. Geef mij maar sleetjes, touwen of tractorbandjes flippen.
En een inside tip? Nou, we hebben laatst ontdekt dat de coaches nogal gevoelig zijn voor zelfgebakken taart. Daar ruilen ze bijvoorbeeld zomaar een 400 m Sandbag-walk voor om. Of wellicht hakken ze Kelly voor je in tweeën? Maar ssst… Dit heb je niet van mij 😉